Η έννοια των εντοπισμένων ελλειμμάτων του οπτικού πεδίου, τα οποία θα μπορούσαν να οριοθετηθούν, άρχισε με την ανακάλυψη της τυφλής κηλίδας του Mariotte το 1668. Στα 1708, ο Boerhaave είχε ήδη επίγνωση της ύπαρξης των σκοτωμάτων. Ο Thomas Young (1801) έκανε ακριβείς μετρήσεις του φυσιολογικού οπτικού πεδίου και της φυσιολογικής τυφλής κηλίδας. Ο Von Graefe περιέγραψε πρώτος τη βλάβη των οπτικών πεδίων και την εμφάνιση των παρακεντρικών σκοτωμάτων στο γλαύκωμα. Η εισαγωγή του περιμέτρου από τον Forster (1869) επιβεβαίωσε τις περιφερικές αλλοιώσεις του οπτικού πεδίου στο γλαύκωμα. Ο Bjerrum (1889), χρησιμοποιώντας την τεχνική του πεδιομέτρου, προετοίμασε το δρόμο για την ανακάλυψη των πρώιμων κεντρικών γλαυκωματικών αλλοιώσεων του οπτικού πεδίου και κατέστησε δυνατές τις πρώτες απόπειρες της δια περιμέτρου ποσοτικής μέτρησης του οπτικού πεδίου. Οι μελέτες των Ronne, Traquair και Peters προσδιόρισαν τις διάφορες διατάξεις των εντοπισμένων διαταραχών του οπτικού πεδίου, που χαρακτηρίζουν το γλαύκωμα.

Μεταβολές του σχήματος του φακού

     Ο φακός του ματιού έχει σχήμα αμφίκυρτο και βρίσκεται μεταξύ της οπίσθιας επιφάνειας της ίριδας και της πρόσθιας επιφάνειας του υαλοειδούς. Η διάμετρός του είναι 10mm και το πάχος του 4mm. Η οπίσθια επιφάνεια του φακού είναι πιο κυρτή από την πρόσθια. Ο φακός συγκρατείται στη θέση του από τις ίνες της Ζιννείου ζώνης, που εκφύονται από το ακτινωτό σώμα και καταφύονται στην πρόσθια και οπίσθια επιφάνεια του φακού, κοντά στον ισημερινό. Oι μεταβολές που παρατηρούνται στο σχήμα του φακού είναι συγγενείς και επίκτητες.

Το γλαύκωμα ανοιχτής γωνίας είναι μία εξελισσόμενη πάθηση, που χαρακτηρίζεται από τη καταστροφή των γαγγλιακών κυττάρων του αμφιβληστροειδή με συνέπεια την συνεχή απώλεια των οπτικών πεδίων και την ατροφική κοίλανση της κεφαλής του οπτικού νεύρου. Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι με τι τρόπο και γιατί πεθαίνουν τα γαγγλιακά κύτταρα του αμφιβληστροειδή. Οι απαντήσεις στα ζητήματα αυτά και η πλήρης κατανόηση του μηχανισμού της βλάβης, θα μπορέσει να οδηγήσει προς τη κατεύθυνση του περιορισμού της εξελικτικής πορείας της γλαυκωματικής βλάβης.